نورا

٥/دی/١٣٨٩ چه روز عجیبی بود. انتظار داشت تموم میشد.ساعت ٦ صبح با بابا حمید و مامانی ودایی  راه افتادیم بسمت بیمارستان مصطفی خمینی و ساعت ١١ بعد کلی تاخیر آماده شدم واسه عمل جراحی. همه میدونستن از عمل وحشت دارم اما به شوق دیدن تو سعی میکردم استرس به دلم راه ندم

  ماه آخر و پایان انتظار.یه وقتایی گریم میگرفت واسه تویی که ندیده بودمت دلم تنگ میشد. پیش خودم میگفتم اگه مامانتم چرا نمیتونم بغلت کنم ؟ چقدر هم سخت وزن میگرفتی برات لالایی میخوندم تا صدامو بشنوی و فکر نکنی تنهایی دوست داشتم بدونی مامانت اون بیرون تمام فکر و ذهنش تویی . تمام تلاشم این بود که این آخرا آرامش داشته باشم تا به تو آسیبی نرسه به حرفهای بی اهمیت و ناراحت کننده دیگران فکر نکنم که تو اذیت نشی برای من و بابایی مهم نبود که کی منتظر تو هست کی نیست ؟ کی از اومدنت خوشحال میشه و کی نمیشه ؟ واسه کی خوش قدمی و واسه کی نیستی؟   مهم سالم بدنیا اومدنت بود مهم این بود من وبابایی بتونیم بالاخره تورو به آغ...

      این تویی نی نی من!!!!   مامانی میدونی چرا واست عکس نارنگی گذاشتم ؟ از اول آذر (تواسباب کشی مامان مهین ) بود که احساس کردم یه نارنگی تو دلمه!!! به همه هم گفتم که دخملم مثل یه نارنگی گرده.همه هی به من خندیدن اما احساس یه مامان بهش دروغ نمیگه ..... ...

دخملکم از اول آبان که سرکار نرفتم بیشتر با هم تنها بودیم .عاشق لگدهایی بودم که صبح ها میزدی و یادم می اوردی که یه نی نی تو گشنه تو دلمه  بیدار میشدم کلی نازت میکردم و تو هم تو دلم هی بالا و پایین میرفتی واسه مامان و مجبورم میکردی هی از دل نی نی دارم که که هی تکون میخوره فیلم بگیرم آخرسر هم با یه لقد جانانه دوباره یادم می افتاد که گشنه ای .   ...

                                                    به نام صاحب نور كه  نورا روبه ماعطا كرد  تا قبل از بدنيا اومدنت تمام عشقم سرگرم شدن با لباسها و وسایلت بود از اوايل آبان 89 هرروز لباسات رو ميريختم بيرون دوباره تا ميكردم ميذاشتم سرجاش لحظه شماري ميكردم كه خودت بياي و ... ...